En wat nu?! Wat moeten we nu doen, nu we weten dat de eerste poging IVF niet is geslaagd… We waren nochtans zo goed begonnen. Even schetsen: 10 folikkels waarvan 8 eicellen, waarvan 5 bevrucht, waarvan 1 TOPembryo (zo zei de bioloog het) werd teruggeplaatst. Geen enkele embryo werd ingevroren wat wil zeggen dat we voor de volgende poging weer helemaal terug vanaf 0 moeten starten. We vinden het zo jammer…
Op de dag dat onze topper werd teruggeplaatst, waren Jan en ik aan het dromen over een positieve afloop. Hoe zou het nu nog mogelijk zijn dat de poging niet lukt??? Ik had alles gedaan om mijn kansen te verhogen: de intralipid, de medrol, de cardioaspirine, gezond gegeten, geen stress gehad, de 3 spuiten pregnyl die nog moesten volgen zette ik ook met minder afkeuring, omdat ik wist dat er een topembryo werd teruggeplaatst. Door de 3 spuiten pregnyl moest ik wel anderhalve week langer wachten dan normaal om te weten of ik zwanger zou zijn. Na 5 dagen begon ik me echter wat beroerd te voelen, kreeg ik zelfs hartkloppingen wanneer ik rondliep en reageerde ik blijkbaar heel slecht op de hoge dosis medrol (cortizone) en de extra pregnyl spuiten. Onze verwachtingen op een goede afloop werden ineens een pak minder. Ik voelde me met de dag zieker en zieker en had 5 dagen voor de testdag zelf al een negatieve test in handen, en ik dus zeker wist dat de poging was mislukt (te vroeg testen kon alleen maar een vals positieve test opleveren). De teleurstelling is ondertussen grotendeels gerelativeerd maar ik ben nog steeds ziek van de vorige behandeling, sterk verkouden en oververmoeid, allemaal omdat ik geen immuniteit meer heb door de medrol. Jan en ik hebben afgesproken dit schema niet meer te volgen. Indien onze kansen hierdoor dalen, dan is het zo, maar ik wil er voor Maxim ook 100% zijn en dat kon ik niet de afgelopen 2 weken door de behandeling. Het schuldgevoel dat ik hierbij heb is immens, maar het is nu eenmaal zo. En wat nu?!
Er zijn er die zeggen dat ik een second opinion moet vragen, naar Jette gaan omdat zij daar gespecialiseerd zijn, naar Brugge omdat men daar ook een succesverhaal kent, naar Leuven want dat is ook goed! En wat nu?! Nog eens vragen aan mijn huidige dokter of ze heeft uitgesloten dat er zeker niets anders aan de hand is en het niet zomaar ‘onverklaarbare onvruchtbaarheid’ zou zijn met een innestelingsprobleem? Mensen die me goed kennen zeggen dat ik mijn lichaam een rustpauze moet gunnen. Maar dat wil ik liever niet omdat ik dan weer moet wachten en daar krijg ik alleen maar stress van. Mijn lichaam zal wel rusten als ik terug aan de pil ben en aan de neusspray voor de menopauze.
De volgende pick-up staat nog niet gepland, omdat we nog met te veel vraagtekens zitten. Maar pessimistisch ben ik niet. Ik bereid me (bewust of onbewust) voor op een leven met 1 zoon, een geweldig prachtexemplaar, en kan terug steeds meer en intenser genieten van de tijd die ik met hem spendeer. Een broer of zus zou ons gezinsgeluk compleet maken, maar Maxim mag absoluut niet onder onze kinderwens lijden.
Veel liefs
Ellen
3 + 1 