Bedankt!

Vandaag heb ik mijn pc meegenomen naar het ziekenhuis, zodat ik in tussentijd wat kon werken en de nodige dingen al kon voorbereiden. Maar ik miste mijn blog al een tijdje, dus neem ik hier even een moment voor. De eerste schoolweken zijn achter de rug, de drukte is weer goed begonnen en daarom heb ik niet altijd energie over om aan een mooie blog te beginnen. Op dit moment vertoef ik dus in een gemakkelijke zetel in het ziekenhuis en hang ik aan een baxtertje van Intralipid. Een experimentele behandeling, gebaseerd op natuurlijke stoffen. Geen echt medicijn dus… Baat het niet, dan schaadt het niet :).

We staan voor de 2de pick up, woensdag is het weer zover. Alleen ziet het er deze keer wat minder rooskleurig uit als de vorige. Er zijn slechts 4 follikels te bespeuren en mijn bloedwaarden evolueren niet goed mee. Maandag nog een voorcontrole en dan hopen we dat toch ten minste die 4 follikels het goed doen. De schrik zit er weer goed in, maar we moeten positief blijven. De dokter zegt dat mijn lichaam ondertussen ‘gewoon’ werd aan de hormonen dat het er niet meer zo heftig op reageert en daarom het resultaat minder is dan anders…Straf lichaam!

Gelukkig heb ik zoveel lieve mensen rondom mij die me steunen en hoop geven. Zonder deze mensen denk ik niet dat ik hier nu voor een 2de poging zat en nog steeds hoop op een goede afloop van onze inspanningen. Zo begint het bij Jan die elke dag opnieuw opstaat om mijn spuitje klaar te maken zodat ik niets anders moet doen dan het te zetten. Jan, die me steunt in dik en dun. God, wat zie ik hem graag. Mijn mama en mijn zus, die telkens klaarstaan om, als het even moeilijk gaat, te luisteren en te praten tot ik weer lach. Eerder geven ze niet op! Mijn loopmaatje waar ik 3x in de week mee sport: 2x 5km joggen en 1x yoga. Zij kent me goed en weet wat ze moet zeggen om me aan het einde van het loopje te laten genieten van de vrijgekomen endorfine :). Mijn goede vriendin, de mama van mijn petekindje, die berichtjes stuurt en vaak met weinig woorden kan zeggen wat ik wil horen of een leuke foto stuurt! Een lotgenote, de mama van Maxim zijn vriendje in de klas, die me zeer concreet advies geeft en uit haar ervaring kan vertellen. De tips die zij me geeft, zijn zo welkom! Ook zij weet perfect wat ze moet zeggen. 2 collega’s op het werk, ook 2 lotgenotes die ieder mama zijn geworden van prachtige kinderen. Alleen het feit dat zij er vandaag zo gelukkig uitzien met hun kroost, geeft me goede hoop. 2 vriendinnen, ex-collega’s die me ook telkens vragen hoe het gaat, hoe ik me voel en gewoon denken aan mij. Die zijn zo geweldig lief! En laatst, stond er een bloemetje voor de deur van mama van een klasgenootje van Maxim, tevens de eigenaar van een kinderdagverblijf dat ik had aangeschreven voor het kindje dat er nooit is gekomen. Zij weet dat ons avontuur naar een broer of zus voor Maxim waarschijnlijk niet gemakkelijk is en had geschreven op een kaartje ‘Voor een bloem van een mama’. Prachtig! Zelfs de dokter en verpleegkundigen zijn echt vriendelijk en lief! Ook al zal ik binnenkort een 2de opinie vragen in een ander ziekenhuis, ben ik enorm dankbaar voor wat het fertiliteitsteam doet om ons als wensouders op te vangen door uitleg te geven, ons nooit onnodig te laten wachten, mij steeds zelf op te bellen indien er nieuws is enz.

Eigenlijk is dit toch mooi om te weten. Toch? Wat een opvangnet, wat een lieve mensen rondom mij. Ik ben er zo dankbaar voor dat ik ze één voor één zou willen bedanken voor wat ze doen. We hebben aan niemand verteld dat we nu voor de 2de IVF-poging staan zodat we in alle rust hier met z’n 2-tjes kunnen doorkomen. Enkel mama en mijn zus zijn op de hoogte, omdat ik dat nodig heb en omdat Maxim moet opgevangen worden. Vorige keer vond ik het moeilijk om aan iedereen te vertellen dat het niet goed is afgelopen na de 1ste poging.

Ik bezoek sinds een 4-tal weken een psychologe die me initieel moest helpen bij het slaapprobleem dat ik had gekregen door alle behandelingen en hormonen. Zij pluist uit wat ik kan doen om mijn verwachtingen voor het ‘ideale gezin’ bij te stellen. Misschien is mijn gezin nu al ideaal? Als ik bovenstaande lees, zou ik het al beginnen denken!

Verder heb ik ook een accupunctuur behandeling sinds begin september die mij zou ondersteunen bij IVF. Nu vraag ik me toch af, gezien het aantal follikels, of dit wel nuttig is? Maar ook hier: baat het niet, schaadt het niet. We zien wel.

Al die dingen maken dat ik het erg druk heb, maar ook dat ik erg mijn best doe om deze IVF-poging  zo goed mogelijk te laten eindigen. Hopelijk werkt het!

Toch voel ik me vandaag gelukkig, wanneer ik denk aan al mijn lieve vrienden en mensen rondom mij. Bedankt lieverds. Ik vind jullie geweldig.

E.